خیلی وقته که به خاطر کارهای زیادی که مدرسه روی سرمون هوار کرده نمی تونم وبلاگم را به روز کنم . یک وقت فکر نکنید من وبلاگم را تعطیل کرده ام ها !!! نه ، اما خوب تا پایان امتحانات وضع وبلاگم همینه که هست ! مطلبی که براتون گذاشتم یکی از انشاهای خودمه که توی سال تحصیلی نوشته بودم و به خاطرش هم نمره 20 گرفته بودم . پدرم پیشنهاد داد حالا که نمی تونم مطلب جدید بنویسم لااقل این انشاء را توی وبلاگم بگذارم . امیدوارم به دردتون بخوره.

-------------------------------------------------------------- 

آدم ها  اصولا"  سه دسته هستند . دسته ی اوّل آدم هایی که فقط به محرومیت های خود فکر می کنند وهمه ی نعمت هایی که دارند را نمی بینند : این آ دم ها چون همیشه تو ّجه شان به نداشته هاست خود را جزء بدبخترین آدم ها می دانند. دیگر انگیزه ای برا ی تلاش و حرکت ندارند . این آدم ها زندگی برایشان کسل کننده می شود و از زندگی هیچ لذّتی نمی برند. این جور آدم ها بجای اینکه چهره ای شاد و روحی پر نشاط داشته باشند،همیشه عبوس و افسرده هستند و نمی توانند برای دیگران دوستان خوبی باشند .  

دسته ی دوّم کسانی اند که فقط به داشته هایشان توّجه می کنند : این آدم ها اگر چه همیشه خود را جزء خوشبخت ترین انسان ها می دانند و به همین دلیل احساس مو فقّیت می کنند امّا بخاطر بی توجّهی به  آنچه ندارند از بسیاری از موفقیّت ها محروم می شوند ، این دسته از آدم ها برای زندگی کردن انگیزه های بالائی دارند امّا گاهی برای حرکت کردن و تلاش بیشتر هیچ انگیزه ای برایشان وجود ندارد.

دسته سوّم کسایی هستند که هم داشته ها و هم نداشته ها را می بینند . اینها خودشان به دو گروه تقسیم می شوند :

گروه اوّل آن ها یی که با وجود نعمت هایی که دارند و می شناسند ، بیشتر به نداشته ها یا محرومیت هایشان توجّه می کنند . این گروه در عین این که از نعمت هاشان لذّت می برند چون بیشتر توجّه شان به نداشته هاست بیشتر اوقات غمگین و ناراحتند و همین باعث می شود که بسیاری از توانایی هایشان را از بین می برند.

امّا گروه دوم کسانی هستند  که در عین توجّه به محرومیت هاشون بیشتر متوجّه نعمت هایی که دارند هستند این گروه با توجه به داشته ها و نعمتهایی که خداوند به آنها داده است هم از زندگی خودشون لذت می برند و هم ایمان می آورند ، خدائی که این همه نعمت به آنها داده است توانائی به دست آوردن آن چیزهایی را که ندارند به آنها می دهد و به همین دلیل همیشه به پشتیبانی خدا ایمان دارند و برای رسیدن به مراتب بالای زندگی فعالیت می کنند .

حالا روشن شد که چرا دیل کارنگی دانشمند روانشناس آمریکائی می گوید که : ( نعمتهای خود را بشمارید نه محرومیّت ها را ) . باید توجه کنیم که این جمله به این معنی نیست که فقط نعمتهایمان را ببینیم بلکه به معنی این است که اگر نعمتهایمان را بشماریم خواهیم دید که نداشته های ما بسیار کم است و داشته هایمان بسیار بیشتر از آن که بتوانیم به درستی آنها را بشماریم . همانطور که خدای بزرگ و مهربان ما در قرآن می فرماید :

( وان تعدوا نعمت الله لا تحصوها )

اگر بخواهید نعمتهای خدا را که به شما داده کاملا بشمارید هرگز نخواهید توانست