خیلی وقته که به خاطر کارهای زیادی که مدرسه روی سرمون هوار کرده نمی تونم وبلاگم را به روز کنم . یک وقت فکر نکنید من وبلاگم را تعطیل کرده ام ها !!! نه ، اما خوب تا پایان امتحانات وضع وبلاگم همینه که هست ! مطلبی که براتون گذاشتم یکی از انشاهای خودمه که توی سال تحصیلی نوشته بودم و به خاطرش هم نمره 20 گرفته بودم . پدرم پیشنهاد داد حالا که نمی تونم مطلب جدید بنویسم لااقل این انشاء را توی وبلاگم بگذارم . امیدوارم به دردتون بخوره.

-------------------------------------------------------------- 

آدم ها  اصولا"  سه دسته هستند . دسته ی اوّل آدم هایی که فقط به محرومیت های خود فکر می کنند وهمه ی نعمت هایی که دارند را نمی بینند : این آ دم ها چون همیشه تو ّجه شان به نداشته هاست خود را جزء بدبخترین آدم ها می دانند. دیگر انگیزه ای برا ی تلاش و حرکت ندارند . این آدم ها زندگی برایشان کسل کننده می شود و از زندگی هیچ لذّتی نمی برند. این جور آدم ها بجای اینکه چهره ای شاد و روحی پر نشاط داشته باشند،همیشه عبوس و افسرده هستند و نمی توانند برای دیگران دوستان خوبی باشند .  

دسته ی دوّم کسانی اند که فقط به داشته هایشان توّجه می کنند : این آدم ها اگر چه همیشه خود را جزء خوشبخت ترین انسان ها می دانند و به همین دلیل احساس مو فقّیت می کنند امّا بخاطر بی توجّهی به  آنچه ندارند از بسیاری از موفقیّت ها محروم می شوند ، این دسته از آدم ها برای زندگی کردن انگیزه های بالائی دارند امّا گاهی برای حرکت کردن و تلاش بیشتر هیچ انگیزه ای برایشان وجود ندارد.

دسته سوّم کسایی هستند که هم داشته ها و هم نداشته ها را می بینند . اینها خودشان به دو گروه تقسیم می شوند :

گروه اوّل آن ها یی که با وجود نعمت هایی که دارند و می شناسند ، بیشتر به نداشته ها یا محرومیت هایشان توجّه می کنند . این گروه در عین این که از نعمت هاشان لذّت می برند چون بیشتر توجّه شان به نداشته هاست بیشتر اوقات غمگین و ناراحتند و همین باعث می شود که بسیاری از توانایی هایشان را از بین می برند.

امّا گروه دوم کسانی هستند  که در عین توجّه به محرومیت هاشون بیشتر متوجّه نعمت هایی که دارند هستند این گروه با توجه به داشته ها و نعمتهایی که خداوند به آنها داده است هم از زندگی خودشون لذت می برند و هم ایمان می آورند ، خدائی که این همه نعمت به آنها داده است توانائی به دست آوردن آن چیزهایی را که ندارند به آنها می دهد و به همین دلیل همیشه به پشتیبانی خدا ایمان دارند و برای رسیدن به مراتب بالای زندگی فعالیت می کنند .

حالا روشن شد که چرا دیل کارنگی دانشمند روانشناس آمریکائی می گوید که : ( نعمتهای خود را بشمارید نه محرومیّت ها را ) . باید توجه کنیم که این جمله به این معنی نیست که فقط نعمتهایمان را ببینیم بلکه به معنی این است که اگر نعمتهایمان را بشماریم خواهیم دید که نداشته های ما بسیار کم است و داشته هایمان بسیار بیشتر از آن که بتوانیم به درستی آنها را بشماریم . همانطور که خدای بزرگ و مهربان ما در قرآن می فرماید :

( وان تعدوا نعمت الله لا تحصوها )

اگر بخواهید نعمتهای خدا را که به شما داده کاملا بشمارید هرگز نخواهید توانست

شما زندگی را چه رنگی تصوّر می کنید ؟ آیا زندگی مثل خورشید گرم و سوزان و روشن است یا سیاه و تاریک و سرد ؟ من زندگی را به بهترین شکلش فرض می کنم . حالا من میگویم زندگی در نظرم چه رنگی دارد :

زندگی از نظر من یعنی محبّت ، آغوش پدر و مادر در زیر یک سقف و زندگی ای مشترک . ما به خاطر خودمان زندگی می کنیم . به نظر من در زندگی بهترین ساعت اون ساعتیه که خود را تمیز و پاکیزه می کنیم ، مقنعه و چادر سفید و تمیزمان را به سر می کنیم و در برابر یکتای جهان می ایستیم و خودمان را با ذکر او غرق آرامش می کنیم .

زندگی هر لحظه اش رنگی دارد . لحظه هایی خوب و نورانی و آبی اند و لحظه هایی سخت و زرد و سوزان مثل خورشید . لحظه ای که رو به خدا می ایستیم سفید و نوارانی و آرامش بخشه و لحظه بوسیدن روی پدر و مادر سبزه به رنگ سبزه زار. امیدوارم همه زندگی خوبی داشته باشین .

این شعرم مال خودمه :

زندگی چون باقیات الصالحات

زندگی جمع کردن صدها ثواب

زندگی هم بردباری هم سختی

زندگی مهر و محبت ، عاشقی

زندگی آبی به رنگ دریا

زندگی سبز به رنگ سبزه زار

زندگی زرد برنگ خورشید

زندگی نورانی مثل مهتاب

این حاج آقا را که حتماً می شناسین ؟ بله آیة الله مجتهدی هستند و اون کوچولویی که توی بغل ایشونه منم . تقریباً 12 سال و چند ماه پیش بود که پدرم به دست ایشون لباس روحانیت پوشیدند ، همون روزهایی که من تازه به دنیا آمده بودم و ماه های اولیه ی زندگیم را میگذروندم . پدرم که از شاگردهای نزدیک ایشون بود از حاج آقا و چند تای دیگه از اساتیدشون برای ولیمه وعده گرفته بودن و اون روز حاج آقا آمده بودند تا میهمان پدرم باشند .

پدرم میگه همان روزهای اول تولدم منو برده بودن پیش حاج آقا و ایشون در گوشم اذان گفته بود و اون روز که برای نهار آمده بودند منزلمون پدرم منو بردن و دادن بغل حاج آقا . من که هیچی یادم نمی آید ولی پدرم میگه حاج آقا تا تو رو دیدن گفتن : ( این بچه چقدر تند تند بزرگ میشه !)  وقتی هم که پدرم می خواست این عکس را بگیرد گفته بودند : ( حالا که عکس میندازی زیرش بنویس بچه خودته که فردا برام حرف در نیارن !) اون وقت همه خندیده بودند و حاج آقا کمی پول توی لباس من گذاشته و به من هدیه کرده بودند .

اما این روز ها من خیلی دلم گرفته چون که حال حاج آقا اصلا خوب نیست ! گر چه خوشبختانه امروز از کُما بیرون آمدند اما حالشون مناسب نیست . من با تمام وجودم برای سلامتیشون دعا می کنم  و از شما هم خواهش می کنم تا در این روزهای عزای امام حسین (ع) برای سلامتی ایشون دعا کنین !

اللهم یا من اسمه دواء و ذکره شفاء اشف مرضانا و مرض المسلمین

شما چند سالتونه ؟ چه جور فیلمایی رو می بینین ؟ من که دوست دارم فقط فیلمایی رو ببینم که با سنّ و سالم مناسب باشه و به دردم بخوره .

اگه بگید خوب این حرفها یعنی چی ؟ میگم نظر من اینه که نوجوانهایی به سنّ و سال من نباید هر فیلمی را ببینند یا پای هر سریالی بشینن . حالا اگر سازنده های فیلم یا تلوزیون گروه مخاطب اون فیلم و سریال را بزرگسال هم اعلام کرده باشند که دیگه حتما ما نوجوانها نباید ببینیم .

میدونین بعضی از بچه های هم سنّ من و حتا بعضی خانواده هاشون هم به این موضوع دقت نمی کنند . نوجوان فیلمهایی که برای گروه سنّی خودش ساخته شده را نمی بینه اما فیلمهایی که با گروه سنّیش بی ارتباطه رو حتما می بینه .  

خوب اگر این گروه بندی کردن مخاطبها بی خودی بود که این همه کارشناس بی کار نبودن وقتشونو تلف کنند و بگن که کی مخاطب چیه ! بابا دیدن فیلمهایی که به ما ربطی نداره برای ما مظِره برای اینکه اگر الان هم اثر مخرّب اونها رو نفهمیم به قول بابام توی ناخودآگاه ما اثر خودشون رو میذارن .

فیلمهایی که خشنونت آمیز یا توهم آور و وحشتناکه حتی اگه الان هم روی ما تأثیر نذاره بزرگتر که بشیم اوضاع و احوال روانی مون و به هم میریزه . بیخودی وحشت می کنیم یا امیدواریمون به زندگی و اعتمادمون به آدمها رو از دست می دیم یا هزار جور بلای روانی دیگه سرمون میاره .

البته این هم بگم که ما نوجوانها و حتی بچه ها هم به تفریح نیاز داریم . اگه من میگم فیلمهای نا مناسب با سنِ خودمونو نبینیم معنیش این نیست که اصلا فیلم نبینیم . به نظرم خانواده ها باید برای پیدا کردن فیلمهای مناسب با سنّ ماها وقت بذارن و با تهیه کردن فیلمهای کارتون یا غیر اون که با سنّ ما مناسب باشه وسیله تفریح سالم ما رو آماده کنند .

همین بابای من یه وقتهایی میره ویدئو کلوپ سر خیابونمون و چنین فیلمهایی را برامون تهیه می کنه ( تازه قبل از این که ما ببینیم یک بار خودش فیلمو چک می کنه که از مناسب بودنش مطمئن بشه ) بعدش هم ما با خیال راحت میشینیم و اوقات فراغت باحالی رو میگذرونیم و خستگی هر 6 روز هفته رو در می کنیم .

من از همه پدر مادرهای عزیز هم خواهش می کنم به فیلمهایی که تلوزیون میذاره و این که آیا مناسب بچه هاشون هست یا نه توجه داشته باشند . از بابا و مامان خودمم هم به خاطر توجه به ما و فیلمهایی که می بینیم واقعا متشکرم . 

یک روز توی سرم پر شده بود از فکرهای جورواجور درباره برزخ ، قیامت و زندگی آن طرف دنیا و بهشت و ... از اینجور پرسشها. صبر کردم تا پدرم به خانه آمد . از پدرم پرسیدم : پدر قیامت چه جوریه؟ همه می گن توی بهشت هر چی بخواهید خدا بهت میده!

پدرم گفت : بله بابا جون ، درسته ؛ هر چی بخوای خدا توی بهشت بهت می ده .

بعد درباره علم و دانش پرسیدم که مادر بزرگم گفت : آدمها وقتی میمیرند دیگه همه چیز را می فهمند . مثلا همه زبانها را می فهمند . بعدش گفت : مادر جان ، اون چیزی که به درد آن طرف دنیا می خوره ایمانه ، این درسهایی هم که شما می خونید همه برای آمادگی به دست آوردن همون ایمانه .

بعد از این سؤال و جوابها با خودم فکر کردم که خدا واقعا چقدر مهربونه که برای آینده و زندگی جاویدان بنده هایش همچین زندگی زیبا و خوبی را آفریده . خدایا به خاطر زندگی آینده زیبایی که برای ما آفریدی پیشاپیش ازت ممنونم و تو رو شکر می کنم .

خدایا :

نمی دانم چگونه باید از تو تشکر کنم

می دانم که تو تشکر مرا می پذیری

چون تو رحمان و رحیمی

بخشنده ای و مهربان

خدایا شرّ شیطان را از ما دور نگه دار .